Een fluitende man in de trein. Tegen zo’n man moet je zeggen: ‘Pardon, kunt u alstublieft stoppen met fluiten? Ik heb kanker.’ Maar zoiets durf ik niet uit angst voor de self-fulfilling prophecy. Dus besluit ik in een andere coupé te gaan zitten. Op weg naar de deur bedenk ik me. Ik draai me om en loop naar de fluitende man. Hij kijkt door het raam. In een achtertuin springen twee meisjes op een trampoline. Ik ga naast de man zitten en leg mijn hand op zijn been. Hij stopt met fluiten en kijkt me aan.
‘Als dokter sta ik bekend om mijn klinische blik,’ zeg ik zacht. ‘Ik wil u niet ongerust maken, maar ik raad u aan om morgen uw bloed te laten trekken.’
Ik loop terug naar mijn plaats. De man kijkt vragend achterom. Zijn jas hangt aan het haakje, hij haalt er zijn telefoon uit. Hij typt een sms en stopt de telefoon terug in de jas. In de achtertuinen springen geen meisjes meer op de trampolines. In de jas piept een bericht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Al twee keer moest ik aan dit verhaaltje denken, toen een patiënt aan het fluiten ging. :-)
BeantwoordenVerwijderenOké, een patiënt heeft misschien een excuus om te fluiten - ik weet niet wat zijn ziekte is.
BeantwoordenVerwijderenVerder vind ik fluiten in het openbaar onsmakelijk. Net als tongzoenen. Of, zoals laatst aan de kassa in de GB, een man die de kont van zijn vrouw kneedt. Het ergste was dat de vrouw de hand niet wegduwde. Hopelijk komen daar geen kinderen van.
idd, dat is direct een top drie van onsmakelijke handelingen die je kan doen in het openbaar.
BeantwoordenVerwijderen