Huis en veld en zon

De eerste zomers van de jaren 90 bracht ik voor een groot deel door in een huis in Die, Zuid-Frankrijk. Het huis stond afgezonderd tussen zonnebloemenvelden, in de tuin hing een hangmat waarin het aangenaam wiegen was op het gekabbel van een takje van de Drôme. Ik was een prille tiener en maakte in dit huis kennis met de compact disc. Naast de stereo-installatie stonden Neil Young Unplugged, New York van Lou Reed, Hè hè van Jan De Wilde en Intimiteit van Raymond van het Groenewoud. Op Maxell-cassettes nam ik deze cd’s op voor thuis, waar we nog geen cd-speler hadden. De bandjes van Neil Young Unplugged, New York en Hè hè heb ik kapotgespeeld en later op cd gekocht; Raymond houdt nog altijd stand. Soms als ik tegen mensen zeg dat ik nog naar cassettes luister, bekijken ze me alsof ik een fossiel ben. In wezen ben ik nog altijd die jongen die in een huis tussen de velden het volledige cd-boekje van Hè hè over zit te schrijven in een schrift. Die vier platen zijn tegelijk tijdloze platen en teletijdmachines naar zomers met alleen maar huis en veld en zon, en geen mensen die zich moeten laten nakijken. (Waarover later meer.)

Iets in deze trant wilde ik een tijd geleden aan Jan De Wilde vertellen in de foyer van toneelgezelschap TAL, waar ik bardienst deed en bij de afwas geholpen werd door De Wilde en zijn vrouw Lieve. Ik dacht: ik sta hier af te wassen met de schrijver van Walter. Ballade van een goudvis, een van de mooiste liedjes waaraan een mens zich in dit pandemonium vast kan houden. ‘Nou,’ begon ik, ‘toen ik vanochtend opstond had ik niet kunnen denken dat ik vanavond samen met Jan De Wilde en zijn vrouw glazen zou spoelen.’ Bescheiden glimlachte de zanger. Hij draaide een plastieken bord uit een handdoek, en vroeg: ‘Waar staan deze?’ Vanuit de zaal kondigde applaus het einde van het stuk aan. ‘Daar,’ wees ik.