Prompt geparkeerd

Inleiding bij de presentatie van 'De keuzes van nu' van Lambert-Jan Koops – 14 maart 2012, café The Joker in Antwerpen

Goeienavond. Ik ga mijn tekst aflezen want ik heb thuis een printer.

Mijn oeuvre bestaat uit anderhalf boek en toch mailen mensen mij af en toe hun teksten ter beoordeling. Ik weet niet waarom ze dat doen. Als er ‘goeroe’ op mijn voorhoofd stond, zou ik rondlopen met een frou-frou.
     Het zou nog meevallen als alles wat ik te lezen kreeg van begin tot eind boeiend en goed geschreven was, zoals het manuscript dat ik onlangs van Joubert Pignon mocht lezen. Zijn verhalenbundel Er gebeurde o.a. niets verschijnt in het najaar bij uitgeverij Atlas-Contact.
     Laatst ontving ik een mail met paperclip van een zekere Dieter. Het is niet omdat je teksten bij elkaar worden gehouden door een paperclip, dat ze gevat zijn. Een paar dagen later mailde ik mijn antwoord.

Beste Dieter,
     Twee verhalen en zeven cartoons heb je mij bezorgd, en alles wat ik ervan heb gelezen heeft mij verveeld. Maar omdat ik vermoed dat je een lieve jongen bent en dat je de mensen zult blijven, euh, informeren, zal ik je een tip geven: als je nog eens werk ter beoordeling naar iemand stuurt, vraag je dan eerst af waarom iemand jouw teksten zou lezen als jij ze niet nagelezen hebt. Ik ben twee keer ‘zelf’ tegengekomen ipv ‘zelfs’, ‘vermoeid’ waar het ‘vermoeiend’ moest zijn, etc. Als jij geen moeite doet, waarom zouden je lezers dat dan doen?
     Mensen die mij teksten laten lezen, raad ik meestal aan hun vruchten te onderwerpen aan de Citroën Jumper-test. Dat is dus dat je iets schrijft en dat je je afvraagt: stel dat ik doodgereden word door een Citroën Jumper, wil ik deze tekst dan nalaten? Als jij alles wat je mij hebt gemaild aan die test onderwerpt en je besluit luidt ‘Ja’, dan hoop ik voor je nabestaanden dat je hun ook geld of goeie cd’s en boeken zult nalaten. Of een geheim recept voor een ovenschotel. Je leven is niet voor niks geweest als iemand op je begrafenis naar de kist kijkt, en zegt: ‘Lieve Dieter, wat je deed als auteur-cartoonist konden we niet zo goed volgen, maar je zult verder leven in je ovenschotel.’

Maar genoeg over idioten die hun blog presenteren als ‘De zone van de waarheid’, een opschrift dat zelfs de vrouw van Jef Vermassen te zielig zou vinden voor haar vagina.
     Eergisteren kwam de eerste roman van Lambert-Jan Koops in mijn leven en toen werd mijn leven iets leuker.
     In 2005 maakte ik een geweldig optreden van deze komiek mee. Het was die avond dat ik mijn mening over mensen met een pet lichtjes bijstelde.
     Daarna verdween Koops in de mistbank in mijn kop, want de enige komiek die zich met één optreden voorgoed wist te installeren in mijn bovenkamer was mijn grootvader toen hij tijdens de begrafenis van mijn grootmoeder naar de kist keek, en zei: ‘De vreemdste plek waar ik ooit seks heb gehad, was die keer tussen jouw benen.’
     Eergisteren trad Lambert-Jan Koops uit de mist met De keuzes van nu, een roman die je van a tot z kunt lezen zonder dat de uitvinder van het alfabet zich hoeft om te draaien in zijn graf.
     Lambert-Jan Koops gaat met de Nederlandse taal om zoals Greet Rouffaer met haar lachspieren omgaat: nauwelijks. Aan één woord heeft deze schrijver genoeg om een volledig zelfstandig naamwoord op te roepen. Zo schrijft hij op pagina 79 het woord ‘auto’ en prompt parkeert zich in de lezer zijn kop een vehikel op wielen. Hoevéél wielen zegt Koops er niet bij, maar aan de dwingende manier waarop hij het woord ‘auto’ in de context manoeuvreert, wéét je dat het er vier moeten zijn.
     Bovendien is Lambert-Jan Koops niet te beroerd om ook met zijn minder fantasievolle lezers rekening te houden, en dus noteert hij op pagina 80: ‘Stel je voor, die auto had vier wielen.’
     Kortom, hier is een auteur aan het werk die zijn vak verstaat.
     Dit zijn de tijden waarin iedereen boeken schrijft. Als je dezer dagen een roman wilt kopen die ertoe doet, koop dan eerst Massa van Joost Vandecasteele, dan even niks, en dan De keuzes van nu van Lambert-Jan Koops.

TF