Onder de mat

Naar aanleiding van de Humo-reeks ‘30 jaar popgeschiedenis opnieuw beluisterd’ zou ik uw aandacht willen vragen voor een prachtige, ondergeschoffelde plaat.

Now it’s closing time, the music’s fading out. – Tom Waits

Vrijdag 9 oktober 2009

Beste Tom,

Je overburen hadden mij verteld dat jij na de sluiting van je platenwinkel in café Windsor was gaan werken, maar toen ik daar vanmiddag aan een tafel ging zitten en eerst om een glas bier en vervolgens naar jou vroeg, bleek de cafébazin niet te weten wie je was. Ze had het café nog niet lang geleden overgenomen. Jij was blijkbaar niet mee overgenomen.
     Ik vraag me af hoe ik het zou hebben gevonden om jou in café Windsor achter de toog te zien staan. Er hingen elektrische gitaren en foto’s van bluesmuzikanten aan de muur en ik was de enige klant: veel verschil met vroeger zou er niet geweest zijn.
     Het jaar was 2001. Ik liep de Center binnen en jij zei: ‘Tim, ik heb iets dat je moet horen.’
     Je gaf me een cd met op de cover het bleke gezicht van een man, de naam Matthew Ryan, de titel Concussion en onder de titel de songtitels. Het is meestal een goed teken als de songtitels op de cover staan.
     Ik ging op een kruk zitten, zette een koptelefoon op en stak de cd in een cd-speler. Ik drukte op play.
     Een akoestische gitaar werd aangeslagen, en dan de stem die kraakte. Hittin’ it hard, hittin’ it long. Up all night, tryin’ to write this song.
     Ik wist toen al dat ik de cd ging kopen, maar ik bleef zitten. Jij had het muziekmagazine Heaven voor me opengelegd, in een kader stond een bespreking van de cd waar ik naar luisterde. De recensent schreef: ‘Hier moet ik over schrijven.’
     Matthew Ryan heeft er zelf ook over geschreven in het cd-boekje: ‘We started recording on June 25th. Summer hadn’t really broke yet. For the first time since childhood I was disappointed about this. You see, these songs had a humidity about them; a kind of determined slowness, not unlike summer itself.’
     Later kocht ik zijn cd’s May Day en Happiness. Goeie platen, maar Concussion is De Plaat.
     De Center was de laatste winkel in Aalst waar je dit soort platen kon kopen. Jaren geleden al, ik zat nog op het college, moesten de Pop Shop en Solbemol hun deuren sluiten. Nu is er nog de Free Record Shop, maar dat noem ik geen platenwinkel.
    Toen ik na mijn bezoek aan café Windsor door de stad fietste, keek ik naar de gevels waartegen ik vroeger graag mijn fiets parkeerde en waarachter nu swingcafés en kantoren huizen.
     We gaan door, dacht ik met het vooruitzicht op een glas bier in mijn keuken.

Tim