De Morgen

Het is een week geleden dat De geachten verscheen; de eerste reacties luiden: ‘Bijzonder’, ‘Smeerlap!’ en ‘Erg knap en ook triest’. Dirk Leyman daarentegen schreef gisteren in De Morgen: ‘Brievenroman blijft steken in grapjasserij.’ Ik ben inderdaad zeer grappig, maar als je niet ziet dat De geachten meer is dan moppen, dan zie je toch niet goed. Edison zag ook niet goed, maar die loste dat op door de gloeilamp uit te vinden. Cyriel ‘familie van’ Leyman schreef destijds over die lamp in Den Aankondiger: ‘Peer blijft steken in plafond.’ Kortom, het slecht zien zit bij de Leymans in de familie.

Dirk Leyman noemde de brieven in De geachten ook nog ‘haastig samengeharkt’. Dat moet uitgerekend zo’n slordig citeerder als Leyman tegen uitgerekend mij zeggen. Ik ben godverdomme het complete tegenovergestelde van haastig. Ik bedoel, rustig is my fucking middle name! Mijn huisarts zei onlangs tegen mij: ‘Als jij nog iets rustiger wordt, val je in de coma.’
‘Wat schrijf je mij voor, dokter?’ vroeg ik.
‘Driemaal daags Isostar en de honderd meter spurt.’
‘Ik zal mij gaan haasten.’
‘That’s the spirit,’ zei de dokter. Hij zag de ironie niet. ‘Ben jij familie van Dirk Leyman?’ vroeg ik.
‘Dirk zijn vader is mijn broer,’ gaf de dokter toe, ‘maar we zijn gebrouilleerd. Mijn broer haat mij omdat ik dokter ben geworden en hij niet. Het hoogst haalbare in de medische sector dat er voor hem in zat was een carrière als cliniclown. Toen Dirk nog een kleine jongen was, sloeg zijn vader hem dikwijls de kliniek in en dan ging hij in zijn clownspak aan het bed van zijn zoon staan en dan plooide hij honden met haastig samengeharkte condooms uit het Citadelpark.’

Voor alles bestaat een logische verklaring, beste lezer. Hier heb je nog een mogelijke logische verklaring: Dirk Leyman is een vriend van Hans Cottyn, zij zijn de mannen achter de – overigens uitstekende – literaire nieuwssite De papieren man. En Hans Cottyn – die ik overigens achteraan in De geachten bedank – is redacteur bij uitgeverij Vrijdag, de eerste uitgeverij die geïnteresseerd was in De geachten. Na twee ontmoetingen met Hans Cottyn werd mij een contract aangeboden, dat ik uiteindelijk niet tekende omdat het mij interessanter leek bij literair agent Paul Sebes te tekenen. Terecht, zo zou blijken. Twee maanden na onze eerste ontmoeting had Sebes een deal voor twee boeken geregeld bij uitgeverij Thomas Rap, waar vijf maanden later De geachten prachtig verscheen. Die Hollanders laten er geen gras over groeien. Zij redeneren: gras is voor de koeien. Vandaar ook dat de meeste voetballers van Oranje eruitzien als kalvers. Ik kan mij voorstellen dat Hans Cottyn nu zijn tanden stukbijt als hij een stapel van zes exemplaren van De geachten ziet liggen in de Standaard Boekhandel in Antwerpen. En ik kan mij voorstellen dat Dirk Leyman dan tegen Hans Cottyn zegt: ‘Knars niet, Hans, ik hark die Foncke wel even onderuit.’ Maar evengoed kan ik mij voorstellen dat het een niks met het ander te maken heeft. Wat kan het mij tenslotte allemaal schelen (veel, dat wel), over honderd jaar zijn we allemaal compost, dus het komt allemaal goed. In afwachting blijft De papieren man gewoon onder mijn favorieten staan, wens ik uitgeverij Vrijdag vele bestsellers toe en ligt De geachten hier achttien keer naast mij, in de zon die op mijn schrijftafel valt, terwijl een oude cd van Nemo opligt en een glas witte wijn binnen handbereik staat.

Ik leid een schandalig leven, daarom spreken zo veel mensen schande van mij. Oók logisch.