God schept de dag en ik loop erdoor

Ik moet wel zeggen dat de dagen waarop ik zodanig blij ben met de schepping dat ik overal mijn penis in zou willen steken, schaars zijn. Verder heb ik weinig te klagen. Net nog wat geschreven aan mijn tweede boek, hoe zou je zelf zijn als je een eerste boek had geschreven? Dat tweede boek begint een werkje te worden om rekening mee te houden. Waar is de tijd dat ik mijn manuscripten nog verbrandde in mijn grootmoeder haar stoof. Het waren de late nineties, alles lag voor me open maar het probleem was dat ik een sukkel was. Mijn haar groeide nog, dat wel. Verder was het vooral met één oog naar tv kijken omdat ik met twee ogen twee tv’s zag. Ja ja, jong…’t is weer voorbij, die mooie zomer. Geef mij maar alle dagen zon. Niet dat ik van het type ben dat ‘purperen heide’ intikt op Mappy zodra de zon erdoor komt. Ik ben al gelukkig als ik met mijn lief naar Thuis kan kijken en in het tv-scherm de weerspiegeling zie van de avondzon achter de bomen. Ik zou er een gedicht over kunnen schrijven in de trant van: als de bomen een kast waren / je zou zweren dat Anne Frank erachter zat. Als ze een goed dagje had stráálde Anne Frank, mensen vergeten dat weleens. Laatst werd ik in een zaal in Leuven geïnterviewd door de derderangs actrice die in Thuis de rol van Saartje speelde. Nou ja, geïnterviewd. Ze stelde mij twee vragen: wie ik was en of ze mijn boek eens mocht zien. Daarna stelde ze voor dat we naar mijn hoofdplaat zouden luisteren: elke optredende gast had op voorhand een nummer mogen kiezen, want de hele bazaar zou live uitgezonden worden via de radio (wat uiteindelijk niet mogelijk bleek, en gelukkig maar, rekening houdend met mijn bezopen uitleg over de scherven van mijn grootvader zijn obussen in mijn hoofd). In de zaal zaten op dat moment alleen mensen die zelf ook optraden. Dus terwijl Mark Lanegan zong: ‘I drank so much sour whiskey I can hardly see’, zei ik tegen Saartje dat ik geen goesting meer had om na mijn hoofdplaat voor te lezen uit mijn boek. Ik heb nog mijn eetbon uitgewisseld voor iets in een kartonnen beker dat paella moest voorstellen (lekker, daar niet van; in de Derde Wereld eten ze zand) en dan ben ik naar huis gegaan. Er was niks op tv, want de zon was al ondergegaan.