Vlaanderen Feest

Het feest vond plaats in een tuin in Herdersem. In de tuin stond een tractor. De eigenaar van de tractor, tevens organisator, was dronken toen ik arriveerde. Er waren nog andere organisatoren. Ik werd aangekondigd als het voorprogramma van Armand, de Bob Dylan van de lage landen. Terwijl ik stond voor te lezen kwam een van de organisatoren mij vragen wie het geluid deed. 'Momenteel doe ik het geluid,' zei ik, een beetje overmoedig want het grootste deel van het publiek, eetfestijnlui van wie 3 op de 4 een CD&V-lidkaart hadden en 9 op de 10 zich bij een boek niks meer konden voorstellen sinds De Gouden Gids ook op de computer te raadplegen valt, was ik op dat ogenblik al kwijt. Ik was van plan te eindigen met een liefdesbrief die ik zou opdragen aan alle vrouwen die meer geven dan ze krijgen, maar ik zag niet meteen een vrouw die ik dat gunde. De Bob Dylan van de lage landen besloot zijn optreden met z'n enige hit, Ben ik te min, waarover ik later op de avond iemand hoorde zeggen: 'Dat laatste nummer, Ben ik minder, dat had ik precies al eens gehoord.' Armand zou anderhalf uur spelen maar hield het voor bekeken na drie kwartier. 'We zullen weer gerold zijn,' sprak een organisator tegen mij. 'De tent kost ook al 400 euro. Een geluk dat jij hier de goedkoopste bent.' Ik dronk nog een paar Primussen op zijn kosten en overwoog een puntzak friet met mayonaise te bestellen, maar ik hield me in. Als je goedkoper bent dan de tent moet je 't niet te breed laten hangen. Onder een blauwzwarte hemel fietste ik naar huis, want op tv begon om half twaalf Sailors don't cry van Marc Didden. Een mooi woord, sailor.