Zes coltruien

Net terug van drie weken Center Parcs. In de bungalow heb ik een nieuwe versie van mijn tweede boek afgewerkt. Het wordt het beste boek sinds De geachten van Tim Foncke. Danielle Serdijn zal er volgende week alvast drie sterren aan geven in de Volkskrant, zo sterk vond ze de openingsbladzijden die ik haar liet lezen. Verder heb ik in Center Parcs veel gezopen, geravot en gehuild. Als doekjes voor het bloeden trok ik Sea Change van Beck, Magic & Loss van Lou Reed en Time Out Of Mind van Bob Dylan over mijn hart. Als je 's nachts in een bungalow kapot ligt te gaan en Bob Dylan zingt 'When you think that you've lost everything, you find out you can always lose a little more', dan kan er maar beter een fles whisky en een emmer naast je staan. Overdag zwom ik met een kater en een versleten zwembroek tussen meisjes die ik gerust uit hun bikini had willen helpen. Ze kleedden mij aan met hun ogen tot ik het gevoel had dat ik met zes coltruien naar de bodem zonk. Vannacht raakten alle flessen leeg en goot ik de emmer over mijn kop. Toen ik wakker werd keek ik op mijn gsm, op het scherm bleek de spraakrecorder aangetoetst. Ik luisterde naar wat ik met een gezwollen tong had ingesproken. 'Liefde die verstikt bestaat niet; hoogstens drukt ze het zuurstofmasker te hard op je gezicht.'