Knack

Ik lees nu pas de recensie die woensdag in de Knack stond. Gelukkig stond ze er vandaag ook nog in:

ONGELIKTE BRIEVEN
Er zijn veel redenen om brieven te schrijven, maar Tim Foncke (°1978) voegt er met zijn debuut De geachten één aan toe: om de kolder in je kop te bezweren. Van kolder weet deze jonge schrijver immers veel: hij is vooral bekend als stand-upcomedian. Wie meent dat zijn roman in brieven ook om die reden werd gepubliceerd, doet hem echter onrecht. Net als bij collega Joost Vandecasteele, die eerder dit jaar debuteerde met een grimmige verhalenbundel, is het nog wachten om te weten of Foncke echt een roman in zich draagt. Maar dat werd ook van De kamer hiernaast (1999) gezegd, het debuut van Dimitri Verhulst waaraan het schaamteloos autobiografische karakter van De geachten doet denken.

In zevenenveertig chronologisch geordende brieven aan bestaande personen uit zijn omgeving schetst Foncke een portret van zichzelf als verstoorde jongeman, die enkel komiek wordt uit compromisloosheid. Zijn rare gewoonte om iedereen brieven te schrijven, is daar het beste bewijs van. De auteur richt zich tot zogenaamde, vaak niets vermoedende 'geachten': zijn bankbedienden, werkgever, collega's of buren, tot zelfs (ex-)lieven, en in het meest gênante geval de ouders van een van hen. De brieven lijken achteloos geschreven, maar zijn vaak ook nietsontziend en amusant. Zoals wanneer Foncke als rekkenvuller in de GB ontslagen wordt vanwege een brief aan het meisje van de zuivel.

De brieven zijn een daad van genadeloze relativering, ook van Fonckes eigen misantrope zelf. 'Het meeste van wat je tegen de mensen zegt, is verloren gezegd. Misschien is daaruit mijn behoefte ontstaan om onnozelheid te verkopen.' Bij momenten staan de wisecracks de ontluistering in de weg. Maar als het vitriool in Fonckes pen wat bijtender kan worden, is straks ook de lezer niet langer veilig voor zijn ongelikte aanspraken.

Tom Van Imschoot, Knack, 4 nov. 2009