Pulpfictie. Tussen vagina en klootzak

Sinds kort online: pulpfictie.nl/be. Oprichters Paul Sebes en Willem Bisseling: ‘Pulpfictie is een site waarop jonge Nederlanders en Vlamingen laten zien dat ze kunnen schrijven. Je vindt er verhalen over het dagelijks leven. Over dat het tegen kan zitten, of juist mee. En over hoe fijn, rot, gênant, of om te lachen dat kan zijn. De verhalen zijn ingedeeld in vijf categorieën: XS (tot 50 woorden), S (tot 100 woorden), M (tot 250 woorden), L (tot 500 woorden) en XL (meer dan 500 woorden).’

Van mijzelf staan er twee smalle, gênante verhalen op die ik destijds heb voorgelezen tijdens de poëzieavonden in de kapel van de kruisheren in Denderleeuw. (Ik heb mijn eigen idee van poëzie.) Die poëzieavond vond ieder jaar plaats op de eerste vrijdag van september. Dan fietste ik van Aalst naar Denderleeuw via het fietspad langs de Dender. Mooie zomeravonden waren dat.

De organisatoren, crèmes van mensen, moesten er om allerlei redenen mee stoppen. De drie belangrijkste redenen: het was een poëzieavond, in een kapel van kruisheren, in Denderleeuw. Het liep er, kortom, niet bepaald storm. Een andere reden tot stoppen was een of andere idioot van de CD&V die na de laatste avond zoveel klachten over de voorgedragen gedichten had, dat hij persoonlijk een van de stokjes waarin die Partij van de Preutsheid grossiert voor een volgende avond stak. Tijdens de laatste avond was ik er niet bij, toch betroffen sommige van zijn klachten mijn teksten. Ik kan me niet herinneren die man ooit gezien te hebben, maar ik zie ’m voor me: benen over elkaar, gekruiste armen, een kop als een vagina (ringbaard, de uitstraling en het verstand van een zure pruim). Tijdens een optreden in Dendermonde heb ik ook zo een keer een man op de eerste rij zien zitten. Na mijn optreden verliet hij de zaal met de woorden ‘Ik heb genoeg gezien’. Iemand zei me nadien dat die man schepen van cultuur was.

Ik ben blij dat ik iets van de poëzieavonden in Denderleeuw vastgelegd heb in De geachten. Zolang de klagende vagina’s hun stokjes voor mijn avonden blijven steken, blijf ik de klootzak uithangen.