Een paar lijnen voor Mitch Hedberg

De dagen vervliegen zoals de hersencellen van Michel Daerden. Aan de lopende band passeren de uren als lege dozen en ik sta met lege handen bij de band. Ik breng, kortom, veel tijd door in de kantine.

Over twee weken heb ik een afspraak met mijn nieuwe redacteur. In afwachting laat ik het manuscript van mijn tweede boek even liggen. (Een van de voordelen van schrijven is dat het geen kwaad kan je werk een paar weken aan de kant te leggen.) De komende veertien dagen zal ik een verhaal schrijven voor een soort van kookboek en voorlezen uit De geachten in het STUK in Leuven. Dat zal het zo’n beetje zijn. De depressie ligt op de loer, maar een leven waarin geen depressie op de loer ligt is geen leven.

Depressie? Da’s een witregel geleden, makker, waar jij nog van klapt. Kijk naar de heruitzendingen van The Thin Blue Line en Married With Children en cheer the fuck up. Ook een kanaal waar ik graag in spring: good old YouTube. Waar ik de geweldige komiek Mitch Hedberg voor het eerst zag. Over vliegende tijd en hersencellen gesproken. Het is alweer vijf jaar geleden dat Hedberg dood gevonden werd in een hotelkamer. Samen met Steven Wright (‘I was reading a dictionary. I thought it was a poem about everything.’) was Mitch Hedberg de koning van de oneliner. Een klassieker: ‘If you could understand morse code, a tap dancer would drive you crazy.’

Hedberg is ook de bedenker van de ultieme metacomedymop: ‘Als ik ’s avonds in het hotel zit en ik bedenk iets dat grappig is, neem ik een pen en schrijf het op. Als de pen te ver weg ligt, moet ik mijzelf ervan overtuigen dat wat ik bedacht heb, niet grappig is.’