Garros

Het is jammer dat Robin Söderling de finale van Roland Garros niet heeft gewonnen, maar dat krijg je als je verliest. Die Garros was niet op zijn kop gevallen toen hij zijn tennistoernooi uit de grond stampte. Wel werd er een dakpan naar zijn kop gesmeten toen hij voor het maken van het gravel de bakstenen van een aantal arbeidershuizen liet aanrukken. Een dakpan is een redelijk vervelend voorwerp om op je kop te krijgen, tenzij je ze vergelijkt met een vleugelpiano. Positief denken is een kwestie van vergelijken. Als je alle dagen boterhammen met choco moet eten, moet je maar denken: in Zimbabwe hebben ze niet eens een klok om te kijken of het al etenstijd is. Toen het gravel uitgestrooid was, plaatste Garros een advertentie in de krant: ‘Tennissers gezocht. (Eigen racket meebrengen.)’ De rest is geschiedenis. Ik ben blij dat ik niet in een arbeidershuis woon, anders was ik waarschijnlijk een arbeider geweest. Al die mannen die elke ochtend met een frigobox in hun auto kruipen, waarom rijden die niet naar Jamaica in plaats van naar de fabriek? De uitvinder van de frigobox was de Jamaicaan Ion Lion Zion. Bob Marley wijdde een van zijn songs aan hem, omdat hij op die manier geen woorden meer hoefde te zoeken die rijmden op Ion. Het weer. Gelukkig regende het vandaag niet in Parijs. Garros had beter de dakpannen van die arbeidershuizen boven zijn tennisbanen gehangen, maar ja, de dag dat hij zijn toernooi uit de grond stampte scheen de zon. Wachten tot het ophoudt met regenen is niet prettig voor een tennisser, kijk naar John McEnroe. Die moesten ze vastbinden als het regende, of hij zou alles kort en klein, bijvoorbeeld Jean Blaute, geslagen hebben. Jean Blaute zat gisteren in de jury van de Crazy Comedy Cover Contest in de Minard. Dat zijn komieken die andere komieken coveren. Een van de gecoverden was de ex-komiek Tim Foncke. Veerle Malschaert zette een Foncke met een ietwat gebrekkige timing neer en coverde op die manier, zonder dat ze het zelf besefte, mijn grootvader Clifton Foncke. Op zijn timing kon je je klok gelijkzetten met het uur in Zimbabwe. Niet dat mijn grootvader een komiek was, hij was een dyslectische dokwerker. Iedere ochtend kroop hij in een dakgoot en vroeg aan een dakwerker: ‘Hey rukker, waar zijn de schepen?’ Hij stierf aan zijn verwondingen.