Alles gaat teloor

Maar denk je dat er iemand naar mij luistert? Na Bent Van Looy - wiens muziek ik overigens gerust kan beluisteren zonder 'oordopjes' in te typen in Google - mag nu ook Saskia De Coster een paar kolommen in Humo vullen. Deze week heeft ze het over het beroep van prostituee, dat ze 'misbruik tegen betaling' noemt. Nu ken ik toevallig een prostituee - hoer B noemt ze zich, 'zoals in plan B' - en ik vroeg haar of ze De Costers column gelezen had. 'Hm hm,' zei ze, en ze haalde mijn geslacht uit haar mond, 'ik vond het een drammerig, van de clichés bol staand kutstuk. En ik ben nochtans het een en ander gewend qua drammerigheid. "Kutstuk" is trouwens een woord dat je ook achterstevoren kunt lezen. Net als het woord "gitaarsolo". Misbruik tegen betaling, zegt ze. Sommige klanten betalen mij niet eens, kijk naar jou.'

'Ik moet mijn jacuzzi nog afbetalen,' zei ik. 'Maar ik heb een halve camembert voor je meegebracht.'

'Ach, sukkelaar. Weet je hoeveel klanten ik nodig had om mijn jacuzzi te betalen? Vier. Kortom, als ik mij lichamelijk, sociaal, financieel en algemeen maatschappelijk misbruikt zou voelen, zoals De Coster meent, dan zou jouw roede nu wel in een verlept hoopje stront liggen in plaats van in de palm van mijn hand. Ik geloof dat ik mijn abonnement op Humo maar eens ga opzeggen, wat jij?'

''t Is dat er nog een paar dingen in staan die het geld waard zijn, anders direct. Voor zo'n De Coster ga ik mijn abonnement niet opzeggen. Veel spijtiger en belangrijker dan de komst van Bent Van Looy en Saskia De Coster is het verdwijnen van Dwarskijker. (pdw) vroeg zich in zijn brief aan Wouter Vandenhaute al af hoe (rv) in handen van Woestijnvis nog vrijuit dwars zou kunnen kijken naar de tv-programma's van Woestijnvis, en misschien heeft (rv) zich - of een overste hem - dezelfde vraag gesteld, en heeft hij moeten besluiten: "Dat kan ik niet." Zijn plaats is nu ingenomen door De Werkgroep TV, welke het dwarskijken invult door aan het Woestijnvis-programma De laatste show twee sterren toe te kennen. Die Werkgroep is een hapklare minute soup zonder ballen en met wakke korstjes die in een oogopslag - het aantal sterren, de 'wie-wat-quote'-benadering - het oordeel over de geziene programma's duidelijk moet maken. Met een oogopslag kwam je bij (rv) gelukkig niet toe, en hij was des te duidelijker. (rv) keek en schreef scherp als een fileermes. Over de al te enthousiaste achterban van een deelnemer aan Idool of een aanverwante keuring noteerde hij: "Vrienden zijn er om je een beter leven voor te liegen." Als lezer keek je niet enkel over (rv)'s schouder mee naar tv, vóór het programma begon zag je hem vaak al zitten in het zwart van het scherm, mijmerend over de afvalrace die mensheid heet en waarom hij daar ook nog eens, weliswaar in ruil voor een maandloon, getuige van moest zijn via de beeldbuis in zijn woonkamer. Een persoonlijke kijk die ook die andere grote dwarskijker, Marc Mijlemans, ons gunde. Hoe gelukkig was ik toen ik in de Fnac zijn boek Mijl op zeven vond. Mijlemans is lang geleden en veel te vroeg gestorven, en over Rudy Vandendaele spreek ik nu ook al in de verleden tijd. Alles gaat teloor, hoer B. En het riekt hier naar camembert.'

Toen zong ze 'I did it my way' met mijn geslacht als micro.