Genadeloos, maar o zo typisch: de winterprik

Op een receptie kwam ik de weervrouw met de dikke tieten tegen. Ze vroeg mij wat ik van de winterprik vond. 'Nou, Sabine,' zei ik, 'doe mij maar zijn zomerse tegenhanger.' Ze knikte. Daarom ging ik door. Als mensen knikken en je gaat niet door, dan beginnen ze te panikeren en schieten er allerlei gedachten door hun kop, zoals: langs het tuinpad van mijn vader, overal mongolen. 'Geef mij maar alle dagen zon,' zei ik tegen Sabine. 'Waarmee ik niet gezegd wil hebben eviva Espana. Voor je 't weet zit er een stier in je milt. Hoe ga je dat uitleggen op Facebook? Nee jong, Aalst is waar ik woon en Aalst is waar ik blijf. Als ik te veel praat moet je je tieten laten zien, dan valt mijn mond open en komt er een halve liter water uit. Woorden of water, Sabine, een tussenweg is er niet. Ja ja, Aalst. Laatst kwam ik de burgemeester tegen, ze vroeg mij wat ik ervan vond dat het Aalsters carnaval door de Unesco erkend was als cultureel erfgoed. 'Majesteit,' sprak ik, 'ik vind het prachtig.' Ze knikte. Daarom ging ik door. 'Drie dagen van zuipen en wijven bezwangeren tegen de gevel van de Sint-Martinuskerk en hese mannen die hun wijsvinger tegen je borst drukken en meedelen: "Ik ga je één ding zeggen. Ik moet overgeven", dat verdient slechts één stempel: cultureel erfgoed.' De burgemeester fronste alles wat er te fronsen viel. 'Nou,' zei ze, 'het is natuurlijk meer dan dat. Er is ook de prachtige stoet en de -' 'Wanneer word ik eigenlijk tot ereburger geslagen?' onderbrak ik haar. 'Of gebeurt dat niet met slagen? Wrijven is ook goed voor mij. Ik word enorm graag gewreven, vooral in the zones that matter, you know what I mean? Ik bedoel, op de achterkant van al mijn boeken staat Tim Foncke (Aalst, 1978), ik heb ooit naast Steven Van Herreweghe in de auto gezeten, ik heb een verhaal voor het Aalsters kookboek geschreven, ik heb godverdomme lepels pure mayonaise opgegeten voor een foto in dat kookboek, als ik 's avonds een boer liet vulde de mayonaisegeur de hele, maar dan ook de héle opbergkast. Het minste wat je kunt terugdoen is mij tot ereburger slaan of wrijven met je hand.' Weet je hoe de burgemeester mij bekeek, Sabine? Alsof haar onderbroek uitpuilde van deep shit.' Ik keek naar Sabines tieten en sprak: 'Maar om verder te gaan over je milt.' Ze legde haar hand op mijn schouder en zei: 'Tim, ik ga even een glaasje cava halen.' Ze draaide zich om en verdween tussen de mensen. Ja, dacht ik, laat de clown maar alleen, dat hij zich kan gaan afschminken. Ik dronk mijn glas leeg, draaide me om en smeet het glas kapot tegen de muur. Ik haalde mijn hand open want de muur bevond zich vlak achter mij. Iemand gilde. Tussen de mensen zag ik de weervrouw naar me kijken. Ik verlangde ernaar om ergens alleen in de zon te zitten, maar de vrouw die met angst in haar gezicht naar me keek had voorspeld dat de zon de eerstvolgende dagen niet zou komen.