1994 was een goed jaar

Op tijd en stond keer ik terug naar het jaar 1994. Ik was 16, en in mijn kop heb ik zestien jaar later nog steeds die leeftijd. Je moet rekenen dat ik in die dagen een complete idioot was. Tijdens de zomerexamens schreef ik tussen het studeren en het kijken naar de wereldbeker een dichtbundel voor een meisje. De titel van de bundel was Poëzie met een omweg naar de clou. Ik herinner mij één gedicht: 'De kat zegt miauw. / Ik zeg / ik hou van jiauw.' Die omweg in de titel sloeg waarschijnlijk op het woord 'jiauw'. Gelukkig waren er voor de wankelmoedige mens die ik was een paar dingen waar ik mij aan vast kon houden. In 1994 debuteerden zowel Arnon Grunberg, Paul Mennes, Hans Teeuwen, dEUS en Gummbah (afbeelding). Noordkaap maakte het briljante Gigant, Brusselmans stopte met drinken en schreef met Het oude nieuws van deze tijden een van zijn ontroerendste romans, en Tarantino liet Pulp Fiction los. Werk voor de eeuwigheid waar ik nog dikwijls naar teruggrijp. Kurt Cobain greep naar een geweer, maar ook voor hem begon toen het eeuwige leven. Er was slechts één man die dat jaar dringend verminkt moest worden door zes Albanezen: Kurt Röthlisberger. Een aanfluiting van een scheidsrechter die de duidelijke penaltyfout tegen Josip Weber niet floot, waardoor de Duitsers wonnen met 3-2 en doorgingen naar de kwartfinales. Gelukkig stak dat meisje voor wie ik die dichtbundel schreef later die zomer haar tong in mijn mond. Mijn advies voor de jeugd: schrijf nooit poëzie, tenzij er uitzicht is op een tongzoen. 1994 was een goed jaar, doch nu terug naar het heden waarin ik een mail moet beantwoorden van een lezeres die mij vraagt wat ik zou doen als ik nog één uur te leven had. Mijn lezeressen stellen mij altijd van die existentiële vragen: wie zijn we? waar komen we vandaan? waarom zou ik een okapi aftrekken? Als ik een okapi had, ik zou 'm Dooie Kapi noemen.