Beste belastingcontroleur,

Mijn parlofoon is kapot, u drukte dus vruchteloos op de knop. Het klopt inderdaad dat ik schrijf. Zo bijvoorbeeld mailde een man mij deze week met de vraag of ik in zijn naam een Valentijnsgedicht voor zijn vrouw wilde schrijven. ‘Jazeker,’ antwoordde ik, ‘het enige wat ik daarvoor nodig heb is 1 euro per woord en een beknopte biografie van het onderwerp.’ Waarop de man terugmailde: ‘Mijn vrouw heet Elvire. Omwille van haar overgewicht wordt ze door haar collega’s Maalvire genoemd. Haar hobby’s zijn breien en voodoo. Het mag een kort gedicht zijn.’ Ik dronk van mijn glas, schreef een gedicht van 126 woorden en reeds de volgende dag stonden evenveel euro’s op mijn rekening. Vraag en aanbod als twee handen in één portemonnee. Verder ben ik op zoek naar een parttime job. Ik word al parttime ongezond als ik eraan denk, maar ’t is dat ik zonder statuut rondloop. Ik heb te weinig opdrachten om zelfstandig te worden en voor het kunstenaarsstatuut voel ik me te weinig kunstenaar. Officieel ben ik ook niet werkloos want ik heb in 2007 mijn uitkering opgezegd. Eigenlijk besta ik officieel niet. Wel relaxed op een manier. Als je ’n moslim van zijn fiets trekt: sorry mo, ’t zal de wind geweest zijn. O, kon ik maar gewoon als een bries door straten en over velden waaien, een zin in het zand schrijven, thuis zijn waar ik ga liggen, onder een zomerjurk rond meisjesdijen kringelen… (Zie foto.) Opnieuw een uitkering aanvragen kan ik ook niet omdat ik in 2007 niet meer ben ingegaan op een begeleidingsvoorstel van de VDAB en sindsdien met een sanctie in de computers sta. In een brief aan de VDAB en de RVA antwoordde ik op het begeleidingsvoorstel: ‘Ik wens geen uitkering meer te ontvangen: ik heb in café De Kring een weduwe ontmoet die in mij de zoon ziet die ze nooit heeft kunnen krijgen.’ Met zulke brieven kunnen ze bij de VDAB en de RVA niet lachen. Bovendien, als je af en toe als komiek optreedt maar voor de rest niet werkt en geen stempelgeld meer wilt, dan word je natuurlijk verdacht van zwartwerk. En terecht. Ik greep het zwart geld waar ik het maar grijpen kon: ik bracht leeggoed van AA-leden naar de supermarkt; ik ging wandelen met maltezers en poedels van oude vrouwen (zodra ze begonnen te keffen bond ik hun muil toe met een elastiek); ik werkte als dozenvouwer in een beschutte werkplaats, als er inspectie kwam liet ik mijn tong uit mijn mond hangen en riep: ‘Afrikaaa tot in Amerika!’ Mijn bedje was gespreid. Tot ik betrapt werd door een AA-lid zijn vrouw, die ermee dreigde een voodoopop van mij te maken en naalden in mijn lever te steken. ‘Ik geloof niet in voodoo,’ blufte ik. ‘Dan bel ik naar de politie,’ sprak de vrouw. Daar hield het op. Als die vrouw de politie belde zou ik in de gevangenis worden gegooid. Ik had lang haar en geen statuut, daar hoeft voor de blauwbloezen geen tekening meer bij. Het is mijn grootste angst om opgesloten te worden in de gevangenis. Met een uiterlijk als het mijne bloed je binnen de kortste keren uit je aahaars. Ik ben nu eenmaal zo knap omdat God miljarden keren geoefend had toen hij mij op 29 augustus 1978 naar zijn evenbeeld schiep. Die knakker gaat niet over één nacht ijs als het om zijn evenbeeld gaat. Ik keer mijn boot om en bid.