Voor ons is dat: gevaar

Af en toe word ik erop gewezen dat ik mensen een onveilig gevoel geef. Omdat ik ze een brief schrijf, of omdat ik hun buurman ben en lang haar heb. Of wegens een combinatie van die twee.

Als ik langs de velden achter mijn huis wandel ga ik aan het eind van de heenweg weleens iets drinken in café Bij Suzanne. Zo’n café waar altijd dezelfde fiets tegen de gevel staat en waar alle koppen in jouw richting draaien als je de deur opendoet. Dat zijn de beste cafés. Je moet even een drempel over, maar eens je aan je tafel zit kun je je oor te luisteren leggen. Af en toe wordt er naar je gekeken vanuit een ooghoek, maar oncomfortabel voel ik mij daar niet bij; mensen bekijken mij al heel mijn leven op die manier.

Een van de eerste keren dat ik in Bij Suzanne binnenkwam zat er een oud-klasgenoot aan de toog. Hij herkende me, en riep: ‘Suzanne, geef die jongen iets van mij.’ Ik ga liever alleen aan een tafel zitten, maar nu leek het mij wel gepast om aan de toog plaats te nemen. De oud-klasgenoot was kaalgeschoren en droeg een legeruniform. Hij bekeek mij. ‘Als een man alleen een café binnenkomt,’ sprak hij, ‘dan kan dat twee dingen betekenen. Ofwel hij heeft problemen, ofwel hij is een echte man.’

Dat ik geen echte man was, wist ik wel zeker. Zelfs mijn problemen waren niet echt.

‘Jij ziet er niet uit alsof je problemen hebt,’ besloot de oud-klasgenoot, ‘maar je hebt wel lang haar. Wij zien hier een man met lang haar in het deurgat staan, en voor ons is dat: gevaar.’ Ik dronk van mijn glas bier. Een paar mannen die eruitzagen alsof ze ook alleen het café binnen waren gekomen, hielden mij in de gaten. Ik vroeg aan de oud-klasgenoot of dat een echt legeruniform was.

Op de facebook van een andere oud-klasgenoot kwam ik laatst onze klasfoto van het zesde middelbaar tegen (Sint-Maarteninstituut Aalst, 1995-1996).

Ik ben die Kim De Gelder-lookalike linksboven. Ik heb evenwel nooit overwogen om mijn gezicht wit te verven en met een mes de straat op te gaan, want ik wist op deze foto al dat ik een man zonder problemen maar met lang haar wilde worden.

Later besloot ik schrijver te worden, omdat de pen het dichtst in de buurt van het mes kwam.