Liggend aan de pied

Met wat er van de week uit mijn neus is gekomen had ik de 300.000 inwoners van IJsland eten kunnen geven. IJslanders gebruiken geen zakdoek. Zij vinden het vies om hun snot mee te dragen in hun broekzak. Bovendien zit het in hun cultuur om alles wat de natuur te bieden heeft op te eten. Ik daarentegen rochel af en toe iets in mijn zakdoek dat eruitziet als pistache. Ter compensatie ga ik piekfijn gekleed in een dracht waar zelfs Harry Mulisch enkel nog een pijp aan toe zou kunnen voegen. Nu Mulisch dood is zou ik weleens een boek van hem willen lezen. Eén keer heb ik ’m ontmoet, in het pand van De Bezige Bij. ‘Harry!’ zei ik. ‘Ik heb veel goeds over jou gelezen.’ Hij bekeek me, en sprak: ‘Zij die op de piëdestal staan kunnen helaas alleen maar neerkijken op zij die aan de pied liggen, meneer Brusselmans.’ Typisch zo’n zin van een auteur die een oeuvrebouwer is. Nee, dán Kristien Hemmerechts. Sinds mijn brief aan haar heeft deze blog veel meer lezers. In de Humo van deze week vertelt ze haar favoriete mop, met welke ze haar stelling uit de vorige Humo – ‘Onzin, ik heb wél humor’ – nog belachelijker maakt. In die zin is ’t wel een goeie mop. Even snuiten. Twee druppels pistache. Mijn snotvalling is veel verbeterd dankzij een nieuw medicament dat de apotheker van wacht mij vannacht serveerde. Het heet Saison d’Erpe-Mere en het kost maar 8 euro voor een fles van 75cl. Het was, kortom, laat vannacht. In het deurgat stond mijn vriendin met haar deegroller. Verdomme, dacht ik, mijn deegroller ligt nog bij de apotheker van wacht. Daar ging mijn alibi. Koortsachtig dacht ik na. Wat zou Damocles doen? Zijn zwaard boven mijn kop hangen, of all places. Wat een complete klootzak is dat. ‘Hm, waar zou ik mijn zwaard eens hangen? Aan de kapstok? Aan het in Finland op maat van mijn zwaard gemaakte zwaardenrek? Godverdomme, ik doe eens gek, ik hang het pal boven die pistache rochelende idioot zijn kop. Maar hey hey hey: PAL. Want ja, anders kun je ’t net zo goed aan het zwaardenrek hangen, hè.’ Ineens stond Rick van The Young Ones tussen ons, en riep: ‘Only pop music can save us now!’