Dagen

‘Er zijn dagen dat ik denk: het kan gepubliceerd worden, en er zijn dagen dat ik denk: ik moet het in de vuilbak smijten.’
‘Allebei niet waar,’ zei mijn agent.
Er is, kortom, nog werk aan mijn boek. Maar dat moest Anne Frank na anderhalf jaar ook toegeven.
Gisteren zat ik met twee Limburgse vrouwen en een dito man voor het podium van de AB. De man zei: ‘Weet je aan wie jij me doet denken?’
‘Jezus!’ probeerde een van de vrouwen hem voor te zijn.
‘Nee,’ zei de man, ‘Brusselmans.’
‘Hey, hij is wel knapper dan Brusselmans, hè.’
‘Zijn haar is mooier,’ sprak ik.
Altijd als ik in gezelschap word vergeleken met Brusselmans is er iemand die verontschuldigend zegt dat ik knapper ben dan hem. Zelf vind ik Brusselmans een mooie mens, maar ik heb mijn eigen idee van mooi.
‘Hij heeft ook dezelfde intonatie,’ ging de man verder.
Een half leven al moet ik het opnemen tegen Jezus en Brusselmans. Geen wonder dat ik mij niet schuldig voel als ik een dag niks doe.
Het zaallicht doofde. Intergalactic Lovers betrad het podium en speelde allemaal nummers die ik graag nog een keer zou horen. De zangeres zette pasjes die te kort waren om voor danspassen door te gaan en ze speelde op een Gibson en een basgitaar. Zo’n vrouw moet God voor ogen hebben gehad toen hij die appel in Eva’s gezichtsveld hing.
Buffalo Tom speelde allemaal nummers die ik al had gehoord (met dank aan luisterpaal). Ze begonnen met Velvet Roof uit Let Me Come Over, door Luc De Vos ooit ‘de plaat van de wanhoop’ genoemd. We schrijven het jaar dat De Vos de wanhoop zijn eerste oplawaai verkocht. Bartje staat te kijken door het raam op de hoes van Big Red Letter Day, ook een plaat die meedraait met de jaarringen onder mijn boomhut. De maan schijnt door de bomen, de brave mensen gaan naar de zee. De slechte mens Gerard Reve werd ooit gevraagd om op tv iets voor te lezen ter afsluiting van de dag. De schrijver antwoordde: ‘Ik wil gerust de dag afsluiten, alleen ben ik bang dat hij dan de volgende ochtend niet meer open zal gaan.’