Kraam

Omdat je van die schrijverij nu ook weer niet schátrijk wordt, denk ik erover om opnieuw parttime in de verkoop te gaan werken, zoals destijds in de good old GB-supermarkt. Wat was ik godverdomme toch een swingende rekkenvuller. Het liefst vulde ik de non-food aan, omdat ik dan geen rekening hoefde te houden met houdbaarheidsdata, en omdat de verantwoordelijke van de cosmetica-afdeling een blonde stoot was die altijd te vinden was voor een snelle wip in het magazijn. Nancy heette ze. Ik vraag me af wat er van haar geworden is. Ik hoop dat ze de cosmetica hoog in het vaandel is blijven dragen en dat ze niet rondloopt met een verlept wezen en een huid als bladerdeeg waarvan de houdbaarheidsdatum al zeven jaar verstreken is. Als ik opnieuw in de verkoop ga wil ik wel mijn eigen baas zijn. Ik zit zo’n beetje te spelen met twee ideeën. Ofwel ik stamp fietswinkels uit de grond in moslimwijken, ofwel ik doe hetzelfde met Tipp-Ex-kramen in straten waar schrijvers wonen. Leonard Nolens, Bernard Dewulf en Aster Berkhof schrijven hun eerste versies nog steeds met de hand en vooral Dewulf staat bekend om zijn vele doorhalingen. Ik lees momenteel zijn Kleine dagen en mij dunkt dat hij gerust nog wat meer had mogen doorhalen. De ene zin is mooi maar de volgende irriteert mij. Ik vroeg mij af hoe dat zo kwam dus ik dacht: ik mail ’m. ‘Ha Wulf,’ begon ik, ‘de helft van je boek irriteert mij. Uitleg?’ Waarop hij terugmailde: ‘Geachte Heer Van Der Fonck, een boek open en dicht ik van dingen waarover zangers zingen in der minne geregeld is het kind in de keuken ambetant maar aan de andere kant het bakken zo plezant van poetsen in de spiegel wederom poetsen en moeder kloek en ei.’ Ik weet niet wat Dewulf snuift maar Tipp-Ex lijkt mij een goed alternatief voor als zijn voorraad op is. Wat mij op het idee brengt om in mijn kramen ook een assortiment lijmen aan te bieden. Er zijn veel notoire lijmsnuivers onder schrijvers. Paul Baeten Gronda kon niet aan zijn rubriek in De laatste show beginnen zonder een duim Pritt in zijn neusgaten. Jef Geeraerts komt zijn huis niet uit zonder een tube Velpon in zijn binnenzak. Ivo Victoria snuift hele knutselwerkjes van zijn dochter op. Dit zorgt voor veel leed in de familie Victoria. Zodra ik weet in welke straat hij woont, stamp ik mijn eerste kraam uit de grond. De toekomst lacht mij toe, maar ik ga nog niet direct teruglachen.